وابی سابی، هنر ژاپنی زندگی
زندگی رو تصور کن که توش موفق شدی.
توی شغلت به‌جایی رسیدی که می‌خواستی و خانواده‌ای دوست‌داشتنی تشکیل دادی؛ با بچه‌هایی که دوستشون داری و همسری که بهش می‌بالی.
گوشه‌ی خونه یه دونه کاناپه گذاشته‌شده که قهوه‌ای رنگه، کوسناش توش فرورفتن که نشون دهنده‌ی شب‌هایی هست که روش دراز کشیدی و خیره شدی به سقف و راجع به رؤیاهایت فکر کردی. تصور کن یه پایه‌ش هم شکسته که یادآور خاطرهای از زمانی که داشتی از یه خونه اجاره‌ای میاوردیش خونه خودت؛ الان این کاناپه روش پر شده از جای ماژیک بچه‌هات که هنرشون رو به دفتر نقاشیشون محدود نکردن.
یه سری از آدم‌ها ممکنه این کاناپه رو به‌عنوان کاناپه‌ای درب‌وداغون ببینن که باید هرچه سریع‌تر روکشش عوض بشه یا اینکه با یکی از این مبل‌های جدید و مدرن‌تری که توی پینترست می‌بینی عوضش کنی؛ اما اصلاً تو حاضری این کارو بکنی؟ اون کاناپه داره بهت داستان زندگیت رو می‌گه، داستان خانوادت رو، اون نواقص دارن بهش شخصیت می‌دن.
انتخاب کاناپه برای گوشۀ خانه یه جورایی با مفهوم وابی‌سابی، یه فرهنگ ژاپنی مچ میشه، همون‌طور که لئونارد کورن، نویسندۀ کتاب وابی‌سابی برای هنرمندان، طراحان، شاعران و فیلسوف‌ها توضیح می‌ده:
وابی سابی یعنی پیداکردن زیبایی توی چیزهایی که پر از نقصن و کامل نیستن.
وابی سابی ایدئولوژی مربوط به علم زیبایی‌شناختی هست؛ اما می‌تونه به‌عنوان روشی برای زندگی هم استفاده بشه؛ می‌تونه توی زندگی بهت کمک کنه تا به اون بازدهی و تعادلی که می‌خوای، برسی.
توی نواقص، زیبایی رو پیدا کن.
تولستوی، توی آناکارنینا، می‌نویسه:
تموم خانواده‌های خوشحال مثل هم هستن؛ اما اون خانواده‌هایی که خوشحال نیستن، هرکدوم به یه شکلی خوشحال نیستن!
احتمالاً هر کسی توی زندگیش بی‌نقصی رو می‌خواد، می‌خواد کامل بودن رو ببینه و دوست نداره اون بخش‌هایی که پاش میلغزه؛ براش تکرار بشه.
اما باید بدونی که نمی‌تونی از خیلی از نواقص زندگی عبور کنی و کنترلشون دست تو نیست،حتی این نواقص، ضروری هم هستن.
اگر زندگی‌نامه افراد موفق رو مطالعه کنی، می‌بینی که خیلی جاها انتخاب‌هایی کردن و امتحان‌هایی رو انجام دادن که تهش به بن‌بست خوردن.
ممکنه بااین‌همه بن‌بست از خودت بپرسی که اصلاً چه جوری موفق شدن؟
جواب اینه که آدم‌های موفق ناکمال‌گرا هستن، ناکمال‌گرایی کانسپتیه که معتقدیم برای تمام کسایی که تلاش می‌کنن پیشرفت کنن و سبک زندگیشون رو بسازن، حیاتیه. ناکمال گرایی نوعی رویکرده که شخص توی اون، نه با پیروی از یک چهارچوب یا یک برنامه استراتژیک، بلکه از طریق آزمایش‌های متعدد و مکرر در طول زمان و با کسب تجربه، به قابلیت‌هایی که باید برسه، می‌رسه.
آزمایش و امتحان بخش مهمی از رشد هستن؛ نقص‌ها چیزهایی هستن که در نهایت، داستان منحصربه‌فرد شما رو ایجاد می کنن!
روی حس تمرکز کن
وابی سابی یک حسه که باید درکش کنی، نه چیزی به‌عنوان یک ایده.
همین‌طور اندرو جونیپر، نویسندۀ کتاب وابی‌سابی، هنر ژاپنی ناپایداری، می‌نویسه:
اگر یک شی یا بیانی بتونه حس اشتیاق خیلی زیاد رو توی ما قلقلک بده، اون شی خارجی، می‌تونه وابی‌سابی در نظر گرفته بشه.
ما توی زندگی، خیلی روی اینکه چیکار باید بکنیم تا طی فلان زمان از نقطۀ X برسیم به نقطۀ Y تمرکز می‌کنیم” ولی روی اینکه چه چیزی واقعاً بهمون حس خوبی می‌ده؛ تمرکز نمی‌کنیم.
حالا می‌خوایم از جملات جونیپر برای زندگی روزمره‌مون استفاده کنیم.
می‌تونیم بگیم، اگه یه پروژه یا تسک اون حس اشتیاق رو بهمون بده، اون پروژه رو می‌تونیم به عنوان وابی‌سابی در نظر بگیریم. پس بریم ببینیم اون پروژه‌ها، اقدامات و قدم‌ها توی زندگیمون چه چیزهایی هستن و زمان بیشتری رو برای اون‌ها بذاریم.
ناپایداری هر چیزی رو در نظر بگیر
لئونارد کورن توی توضیح اساس و پایه وابی‌سابی می‌نویسه هر چیزی یا داره به سمت نیستی می‌ره یا از نیستی داره جون می‌گیره و بلند میشه.
کورن یه مثال میزنه از وابی‌سابی، درباره یک مسافر که برای ساخت پناهگاه بین درخت‌های راش بلند، این مسافر یه کلبه کوچیک واسه خودش می‌سازه، صبح روز بعد کلبه رو از بین می‌بره و مسیرش رو ادامه می‌ده. اثرات موقتی سکونت اون رو به زحمت می‌تونی اونجا ببینی. اما خاطره اون مسافر از اون کلبه هنوز هست و خواننده این متن هم درباره اون میدونه.
وابی‌سابی در خالص ترین و ایده آل ترین شکل خودش دقیقاً دربارۀ همین آثار ظریفه، این شواهد ضعیف در مرزهای نیستی.
این ما رو به اصول مختلفی که وابی‌سابی ارائه می‌کنه، می‌رسونه، پذیرش نقص، هماهنگی با طبیعت و پذیرش اینکه همه چیز گذراست.
یکی از بزرگ ترین اشتباهاتی که می‌تونی توی زندگیت مرتکب بشی، پیش‌بینی نکردن تغییرات مداوم زندگیه؛
حتی بزرگترین مزیت تو در زندگی در نوسان دائمی خواهد بود و این از نظر وابی سابی چیز بدی نیست؛ در عوض انگیزه‌ایه برای ایجاد تنوع و تغییرات مداوم.
مرتبط:
- 20 نکته مهم زندگی که نباید از یاد ببریشون
- سبک زندگی مینیمالیستی با حذف شروع میشه.باید چیزهایی رو که توی زندگیت «خیلی خوبه» رو رها کنی تا بتونی به «فوق العاده ها» برسی.
